Terwijl we tijdens onze laatste dagen China nog enkele dagen in een stad in de woestijn vertoeven, wordt het tijd om de blog nog eens bij te werken. Het is hier immers toch om weg te smelten en ik zet dus vandaag geen voet meer buiten, zij het om te eten :-). Ik heb immers twee maand achterstand die ik moet inhalen…

Op zondag 2 mei komen we dus aan in Beijing. Dit is echter niet onze eerste keer in Beijing. In oktober waren we hier al, als laatste stop van de Pekingexpress. We hebben toen bijna al de bezienswaardigheden platgelopen, en nu willen we ons dus focussen op het dagelijkse leven in Beijing. Dit verklaart ook waarom deze keer geen foto’s van de verboden stad e.d. op de fotosite zullen verschijnen. Daarvoor zullen jullie moeten wachten tot ik de eerste maanden van onze reis eens online zet…

We moeten hier wel een 10-tal dagen blijven, aangezien we hier ons visum voor Kazakhstan moeten aanvragen, en dat wilt zeggen wachten. We hebben dus meer als tjd genoeg om de stad eens op een andere manier te proeven. Wat steek je dan zo allemaal uit in de Chinese hoofstad, als je alles uit de boekskes al bezocht hebt, kan je je afvragen? Wel, Beijing is eigenlijk een verrassend geweldige stad, en je kan je hier wel langer dan 10 dagen bezig houden.

Eerst en vooral bezoeken we de verschillende parken die de stad rijk is: Jingshanpark, old summer palace, fragrant hills en éen of ander park waar het wemelt van de tulpen (en de zwangere vrouwen…god weet waarom…tzal wel éen of andere gunstige werking hebben op uw baby zeker, als je al die chinese medicijnmannen zou moeten geloven…). Zo wandelen we ook nog eens langs de verschillende buurten van Beijing zoals enkele gezellige hutongstraatjes, Sanlitun (de expatbuurt), het Houhaimeer, het Tiananmen plein, …

Ook de zoo krijgt een bezoekje, maar gezien de Chinezen hun grote “dierenliefde” is dit niet echt een grote opsteker. – De volgende informatie is niet bestemd voor gevoelige lezertjes – Beren lopen rond op een dor stukje grond, waar het water ver te zoeken is, zij het dat de Chinezen er wel ettelijke waterflesjes ingooien om reactie uit te lokken… Tijgers lopen rond in kooien waar poezen claustrofobisch van zouden worden en een klacht voor zouden indienen bij de huisvestingsdienst. Ouders leren hun kinderen hoe ze met een stok een arend in het oog moeten poken. Wanneer zoonlief deze techniek wilt perfectioneren door de stok achterwege te laten en gewoon het vingertje in de arend zijn oog te duwen, hopen wij even op hét beste youtube filmpje van het jaar. De arend is dit echter spijtig genoeg al gewoon…

Verder laten we ons ook weer gaan op de verschillende eetkraampjes op straat: gestoomde broodjes met vlees of groentjes, gewokte noodles, vleesbrochetjes, gestoomde rijstpakjes met sesam, hot pot, en noem maar op. Voor 1 € kan je je buikje rond eten, zalig!!! Maar het eten is niet de enige uitspatting waar we tijd insteken. Hou u vast, we gaan ook een dag naar een pretpark: Happy Valley. Ik doe al in mijn broek bij het zien van de attracties… voor de kinderen, maar Maarten wordt dan weer helemaal kinderlijk bij het zien van al deze wilde achtbanen. Dolle pret, als ik maar niet meehoef als’t overkop gaat, kwestie dat er iemand beneden kan blijven om foto’s te trekken, niet?

Het is wel eens grappig om ook andere dingen te doen in een ander land, dan enkel de toeristische attracties. In de splash en de treintjes kunnen we immers nog maar eens leren dat Chinezen echt niet kunnen aanschuiven. (maar dat is soms buiten mij gerekend 🙂 ). Zo gaan we ook nog eens een dag op een andere manier het Chinese leven opsnuiven: op een muziekfestival. We gaan naar Beijing Midi Music Festival.

Bij het binnenkomen, besluiten we meteen dat we ons eens goed gaan laten gaan en ons compleet gaan integreren met de Chinezen. Ok, twee blondjes van een kop groter is nu niet echt onopvallend, maar we proberen toch :-). We laten immers bij het binnenkomen ook meteen ons smoelke beschilderen. Maarten een Chinese vlag (da’s integratie, niet?) en ik iets dat er schattig moest uitzien, maar eigenlijk zie ik er eerder uit als iemand van the Adam’s Family. Ik geef nog even toe aan een andere trend hier in Beijing: pluchen kattenoortjes…

Bon, we zijn er nu helemaal klaar voor, waar kunnen we de drank vinden? Hmmmmm, zelfs hier drinken de Chinezen niet veel. Wij zijn ongeveer de enigen aan het kraampje van Jägermeister; bacardi enz. Blijkbaar is thee ook op een muziekfestival een grote winner… Punk, rock, techno, we passeren al de podia. Wel iets rustiger dan een Belgisch festival, maar als Chinezen eens wild proberen doen en hun jaren ’80 kleren eens uit de kast hebben gehaald, zijn ze wel des te grappiger!! We amuseren ons rot. Uiteindelijk begint het wel te regenen. Wij denken: Yeah, een echt modderig festival, cool!!! De Chinezen denken: Met al de Chinezen, …. ! Zowel groepen als bezoekers druipen het dus af. Bovendien valt de elektriciteit ook uit en de lichten aansteken op de podia vinden ze blijkbaar wat te gevaarlijk… elektrocutie enzo…???

Een van de coolere bands redt wel de avond. Op het grote podium begint de Chinese groep Miserable Faith immers akoestisch te spelen door een megafoon. De overgebleven hardcore festivalgangers worden nu wel écht wild. Ze zingen allemaal uit volle borst mee en scanderen allerhande spreuken. Plots beginnen ze zelfs als echte savages te stagediven, wie had dat gedacht!! Lichtjes in de lucht, ik op Maartens schouders goed veel Belgisch lawaai aant maken, gekke Chinezen die door de lucht vliegen, enkele gitaren en megafonen, en de avond wordt onverwacht geweldig en speciaal. We moeten nog de metro op met onze doorweekte kleren en onze beschilderde snoet, maar het was het meer als waard.

Verder is het hier in Beijing ook eens tijd om enkele normale dagen in te lassen. Dat houdt in dat Maarten zijn neus steekt in elk boek dat de boekenwinkels rijk zijn en ik mijn lijf wurm in elk kledingstuk dat me iet of wat past. Maarten kan immers niet genoeg boekjes kopen waaruit hij Chinees kan leren, en ik, tja voelt elke vrouw zich niet wat dichter bij huis als ze eens iets kan aantrekken waarmee ze er niet uitziet als een of andere boerentrien. Ik moet zeggen, het is wel moeilijk om iets leuks te vinden. Als ik vraag om een schoenmaat 39, lachen ze me bijna uit, ik heb dus blijkbaar inderdaad overzetboten… En in China heb ik – ik durf het bijna niet zeggen – een XL. Neen, ik heb niet te veel rijst gegeten, ik ben hier gewoonweg monsterlijk groot en lijk niet op een 12-jarig jongetje zoals de gemiddelde vrouw hier…

Bon, uiteindelijk koop ik toch niets hoor, want ik wil niet echt rondlopen met een T-shirt waar op staat : “sexlie bioutifful girl” of met een broek waar op staat “Slevi’s”. Maar waar laat ik me dan wel toe verleiden als ik zo eens alleen op stap ben…? DE KAPPER!!! (Niet lachen, ik ga graag naar de kapper, ik vind dat ontspannend.) Ik zoek me een betrouwbare kapper uit, wat hier gewoonweg wilt zeggen dat ik op éen of andere manier wil kunnen overbrengen op welke manier ze mijn haar mogen verknoeien voor een appel en een ei. Uiteindelijk vind ik de ‘geknipte’ kapper om de klus te klaren.

Na het kapsel kiezen en een schuimbadje, komt het knippen aan de beurt. Ik hou toch even mijn hart vast en het blijkt inderdaad ook geen sinecure… Mijn haar is immers niet zo stug als dat van de Chinezen, en elke keer als de kapper het terug herkamt, ligt het anders. Dat blijkt moeilijk te begrijpen en ik hoop dat ik toch nog een beetje van mijn haar kan overhouden. Mijn haar is ondertussen al vanzelf droog geworden en de kapper begint zich nu af te vragen wat het concept statische elektriciteit inhoudt… Tijd om te stoppen als ik geen afgeschoren kopje wil, me dunkt. Rechts wat langer geknipt dan links, ben ik 3 € later eigenlijk wel blij met mijn verse kopje.

Na 10 dagen Beijing kunnen we nu wel zeggen dat we de stad beter kennen. Jaja, ik kan nog steeds mijn weg niet vinden zonder kaart (en zelfs met), maar dat is een detail. Elk eetkraampje van de stad kent ons gezicht, elk hutongstraatje heeft ons zien passeren, en zelfs al de typisch Chinese dingen gingen niet aan ons voorbij. Nu we ons Kazakh visum in de hand hebben, wordt het bijgevolg tijd om een andere stad op te zoeken. Volgende stop: Shanghai Expo.  ( In november waren we reeds voor een eerste maal in Shanghai. City sight seeing foto’s volgen later… ooit nog wel eens… )

Foto’s van ons leventje in Beijing.