Voor we aan een nieuw verhaal kunnen beginnen, terug hetzelfde liedje: de grens oversteken.

Al bij al verloopt alles hier op wieltjes, hoewel enkele vragenrondes wel het vertellen waard zijn. Ten eerste moeten we langs de medische controle waar ze “nen dikke en nen dunnen” gezet hebben die hun eigen stripverhaal verdienen.

Den dikken en den dunnen : “Married? “
K&M : “Yes yes yes” (Altijd jajajaja zeggen op die vraag, veel gemakkelijker, want anders denken ze dat we broer en zus zijn. Wat wel evident is als de ene De Schepper heet en de andere Tailly. Niet getrouwd en samen reizen is blijkbaar nergens een probleem, maar ze snappen het gewoon niet.)
Dokters, met ongelooflijke glimlach op hun gezicht : “Children?”
K&M : “No No No”
Dokters : “ Pregnant then?????”
K&M : “No Noo Noooooo” (bij deze zijn onze ouders meteen ook gerust)

Waarop de dokters Maarten aanmoedigend op de schouder kloppen en hem even lijken te wijzen op het vervullen van zijn echtelijke plichten. Getrouwd en geen kinderen of niet zwanger, is blijkbaar ook moeilijk te begrijpen. Ze doen Maarten dan ook goed en wel verstaan dat hij niet presteert zoals het zou moeten. Hun gezicht sprak echt boekdelen, ik zal het niet gauw vergeten. Nog even vragen of we geen hoofdpijn hebben of last van onze tikker en we mogen gaan. Het enige voorschrift zal wellicht voor Maarten zijn geweest…

Verder werd ik nog gevraagd of ik zulk of zo’n geweer mee had, en moest ik bijna mijn rugzak binnenste buiten keren, maar zoals altijd helpt mijn onschuldig snoetje ons overal door :-).

Nu we het land binnen zijn en weer een stempel extra hebben in ons paspoort, is Tashkent onze eerste stop in Oezbekistan. Hier moeten we een nieuw visum aanvragen voor Kazakhstan, maar veel meer dan dat doen we hier niet :-). De stad is niet gemakkelijk om in rond te geraken, op elke hoek van de straat staat een politieagent en de temperaturen liggen tussen de 40 en 50 graden. Reden te meer om ons vooral te focussen op het zwembad van het hotel en het uitgebreide ontbijtbuffet. Zulke zaken zijn voor ons immers bezienswaardigheden geworden waar we wel wat tijd willen insteken.

Na al dat plonzen in het zwembad en het ontbijtbuffet plunderen, wordt het tijd om een kijkje te gaan nemen in de vele pareltjes van steden die Oezbekistan rijk is. We volgen de zijderoute langs Samarkand – Bukhara – Khiva. Om de woorden meer tot hun recht te laten komen, nemen jullie best een kijkje bij de foto’s.

Het wereldberoemde Samarkand is een aangename stad, waar we onze intrek nemen in een zalige B&B, waar de mooi beschilderde kamers rond een tuin vol fruitbomen liggen. Elke morgen krijgen we hier een heerlijk ontbijt geserveerd met zelfgemaakte confituren van het fruit in de tuin: kersen, abrikozen, moerbeien, … Dat is nu eens iets om op tijd voor op te staan.

Dit zijn echter niet de enige lekkernijen waarmee we ons hier laten verwennen. De eerste avond wordt er in een authentiek 19de eeuws Oezbeeks familiehuis een diner georganiseerd voor al de gasten van de B&B. We proeven er van allerhande traditionele gerechten en worden ook meteen ingeleid in de boeiende geschiedenis van het huis en de familie. Zo komen we op één avond meteen meer te weten over de keuken, architectuur, geschiedenis en de mensen van Oezbekistan.

Het gastvrije Samarkand is de voormalige hoofstad van het rijk van Amir Timur, beter bekend als Timurlane. Terwijl hij de rest van Azië plunderde liet hij hier enkele indrukwekkende monumenten bouwen zoals het Guri Emir, de Registan, het Shah-i-Zinda mausoleum en meer van dat moois. Vanuit Samarkand maken we ook een daguitstap naar Shakbrisaz. De thuishaven van Amir Timur, waar hij ook zijn stempel heeft achtergelaten en waar je nog de overblijfselen van zijn paleis en andere blauw betegelde gebouwen kan vinden.

We zijn vooral onder de indruk van het interieur van het Guri Emir en van het Shah-i-Zinda mausoleum. Daar valt onze mond echt van open. De koepels van deze beide monumenten zijn echt ongelooflijk, maar we zullen de foto’s voor zich laten spreken. Het mausoleum ligt bovendien naast een hedendaags kerkhof, wat ons meteen ook veel over de geschiedenis van de stad leert. De hoeveelheid jongens die het leven lieten in WWII en echtgenotes, vaders en moeders achterlieten, kan je hier amper tellen.

Wanneer we de geschiedenis van Samarkand en Oezbekistan goed geproefd hebben, zetten we onze stappen verder op de zijderoute. Onze volgende stop is Bukhara. Deze oude stad biedt een arsenaal aan medressahs, moskeën en mausolea. Spijtig genoeg is het wel net iets te toeristisch geworden en is elk monument omgetoverd tot een oversized souvenierwinkel. Bovendien komen we er om de één of andere onverklaarbare reden precies meer Fransen tegen dan Oezbeken. Desalniettemin genieten we in deze oude stad toch van de sfeer, de broden, de markt, de gebouwen, èn onze B&B.

De laatste etappe van de zijderoute in Oezbekistan brengt ons door de woestijn naar Khiva, dat vroeger bekend stond om de slavenmarkt, maar nu eerder één grote toeristenmarkt is. Je kan gezellig ronddwalen in het oude stadsgedeelte binnen de muren, want dit deel is zo goed als volledig bewaard gebleven en er wonen effectief nog mensen. Dit openlucht museum biedt weer onderdak aan vele monumentale gebouwen en minaretten van waarop je een mooi zicht hebt op de stad. De binnenstad heeft zeker nog veel karakter, maar buiten de stadsmuren is het ongetwijfeld even interessant op de plaatselijke markt en in de kleine stoffige straatjes. Een plek om even op het gemak te dromen van hoe het ooit geweest moet zijn op deze drukke karavaanroute.

Om de zijderoute in Oezbekistan af te sluiten, misschien enkele gekke en minder gekke weetjes over het land. Ten eerste, het rijdt hier vol witte miniscule Daewoo Matizzen, het blijft een groot raadsel. Ten tweede hebben bijna al de huizen nog buitenkamers waar mensen ’s nachts aan de hitte proberen te ontsnappen om rustig te kunnen slapen. Bovendien dragen vele mensen volledige rijen gouden tanden, nog een gebruik waarvan we de reden niet kennen. Vrouwen lopen hier in kleurrijke jurken rond, maar die lijken echter eerder op bomma-nachtjaponnen. De vrouwen zien er bovendien vrij snel oud uit, en volgens ons zijn de Oezbeekse dames dus zeker geen prijswinnaars… Ze bakken echter overheerlijke broden en maken zeemzoete confituurtjes. Op de straten kan je bovendien kilo’s watermeloen vinden en kraampjes waar je allerhande kleurrijke glaasjes grenadine kan kopen. Oja, en het grootste briefje is er amper 0,30 € waard, waardoor je altijd met zakken vol geld rondloopt, en dat mag je echt heel letterlijk nemen.

Onze trip in Oezbekistan is bij deze steden en lekkernijen van de zijderoute echter niet afgelopen, maar we vinden dat die verhalen en foto’s in een andere blog thuishoren. Voor het vervolg van Oezbekistan moeten jullie dus doorklikken naar de volgende blog.

Foto’s van duizenden blauwe tegeltjes in één land : de Oezbeekse zijderoute.