We steken de grens tussen Georgië en Turkije over met zicht op de Zwarte Zee, die we de komende week in Turkije niet uit het oog zullen verliezen. We zullen echter niet lang in Turkije blijven, aangezien we binnen een week reeds het vliegtuig op moeten in Istanbul, richting Afrika. Het plan was om van hier geleidelijk aan Tanzania te bereiken en dan van daar naar België te vliegen. Aangezien we het echter met de torenhoge temperaturen wel wat gehad hebben, vliegen we eerst naar Tanzania en zullen we van daaruit richting België reizen. Zo vermijden we de warme temperaturen en volgen we een beetje de winter in plaats van de zomer.

Onze eerste stop in Turkije is Trabzon. Dit is een havenstad aan de Zwarte Zee, die eigenlijk vrij Westers is. We voelen dat we met elke stap dichter bij Europa komen. Nu zijn we ongeveer ergens in de Carnotstraat of zelfs al wat dichter bij huis. We zoeken een hotel dat niet voor de matrozen bestemd is, m.a.w. “Natasha-vrij”, en kunnen dan de stad en omgeving ontdekken.

De stad heeft naast haar best Westerse kanten, ook nog oudere buurten met kronkelende straatjes gevuld met bazaartjes waar je nog voor elk prulletje een winkeltje vindt. We vinden hier natuurlijk wederom andere lokale lekkernijen, maar wat je echt op elke hoek van de straat kan vinden zijn Turkse broden (go figure…), dadels, druifjes en natuurlijk Baklava. En natuurlijk nog zo veel meer Turkse geneugtes om ons lekker aan rond te eten.

Het hoofddoel om Trabzon te bezoeken, is echter niet de stad zelf, maar het Sumela monastery. Dit is een klooster dat hoog tegen de bergen is gebouwd en deels in de rotsen is uitgehouwen. Aangezien het daar nu toch al een tijdje zo is blijven hangen, is het wel een bezoekje waard. Na even klimmen en klauteren, kunnen we het klooster bezoeken, waarvan vooral het kerkje in het oog springt. Het kerkje, dat deels in de rotsen verwerkt is, is zowel langs binnen als langs buiten volledig bedekt met muurschilderingen. Of ik wederom elke zondag de moeite zou gedaan hebben om tot hier te komen, is weer een ander paar mouwen… Het wordt hier pas echt spectaculair wanneer het plots begint te regenen en de mist tussen het klooster en de bergen komt te hangen. Een beetje mystiek…

Na Trabzon is het tijd om de zwarte draad door Turkije wat verder te volgen en dus nemen we de bus richting Istanbul. Onze 18 uur durende busreis richting Europa lijkt deze keer wel echt kort, want bussen in Turkije zijn ongelooflijk luxueus. Terwijl we langs de ene kant geflankeerd worden door de zee en langs de andere kant het ene Turkse moskeetje na het andere passeren, hebben we immers elks een privé-tv’tje en wifi op de bus… Ondertussen komt een steward af en toe eens langs met een warm theetje of een cola… Je zou bijna langer willen blijven zitten…

Na een nachtje slapen in de bus komen we dan toch aan in de Culturele Hoofdstad van Europa 2010. Net bij zonsopgang rijden we de stad aan de Bosphorus binnen en tijdens het ochtendgloren merken we dat het goed was. Enkele dagen genieten van de luxe van Europa, en dan moeten we onherroepelijk terug naar een ander continent. We doen het natuurlijk in stijl, of wat dacht je. Budgettravel wilt niet zeggen dat je steeds in het grootste vlooienhol moet gaan zitten, dat wilt ook zeggen chiquere plekken vinden voor een budgetprijs. Je zou kunnen zeggen “smart budget travelling”, en daar zijn wij nu toevallig al experts in geworden :-). We hebben via internet een boutique hotelletje op de kop kunnen tikken voor een fractie van de prijs, en kunnen enkele dagen genieten van een heerlijk ontbijtbuffet met zicht op …de zee.

Veel tijd om de top 10 van Istanbul te bezoeken hebben we echter niet, maar we leggen wellicht meer kilometers af dan eender welke citytripper dat weekend. We hebben nog vanalles te regelen voor onze trip naar Afrika en willen ook nog wat verbodig gewicht naar huis opsturen. Voor ons staat Istanbul dan ook in het teken van “de doos”, die we zowel leeg als vol veel te lang door de stad moeten zeulen (“We” zijnde koninklijk meervoud voor Maarten, gniffel gniffel). Foto’s van het interieur van de Aya Sophia moet je dus niet verwachten, want daar zijn we zelfs niet binnengeraakt…

We gaan er wel mijn verjaardagscadeau van papa degusteren. Daar hebben we wel tijd voor :-). We mogen in het Ciragan Palace hotel overheerlijk Turks gaan proeven. En dat doen we met veel plezier en smaak :-). Het is echter niet enkel het eten en de Turkse wijn die er een leuke avond van maken. Het zicht is er ook één uit de duizend. We hebben een tafeltje op het terras met zicht op de Bosphorus, die bij zonsondergang in een geweldig mooie gloed gehuld wordt. Wanneer de zon dan onder is, stijgt de maan als een grote witte bol op van achter de horizon, magisch…

Zoals ik zei, een afsluiter in stijl, want morgen wacht het vliegtuig richting Tanzania op ons. Hoewel, of het echt op ons zal wachten, lezen jullie de volgende keer.

Foto’s van Turkije langs de Zwarte Zee om van te genieten bij een Zwarte Turkse koffie.