Op 7 oktober 2010 is het net een jaar geleden dat wij gepakt en gezakt de trein opstapten in Brussel, met als bestemming … Azië. Ik zou maar 2 maanden meereizen, aangezien op 1 december een nieuwe job op mij wachtte in Antwerpen. Hoe het komt dat ik hier dan toch nog zoveel andere verhalen heb meegemaakt, kunnen jullie op de volgende blog lezen.
Aangezien twee maanden me toen iets kort leken om een blog op te starten, zijn die verhalen en foto’s nooit gepubliceerd. Een jaar na vertrekdatum vonden wij het echter wel leuk om die foto’s desondanks toch nog online te zetten. Uitgebreide blogs per bestemming zullen deze keer niet volgen, maar de verhalen uit de toenmalige mails kan ik hier wel even posten, zij het ietwat aangepast. Bij de bijgevoegde foto’s zal ook wel een woordje uitleg staan, zodat jullie ook deze reis op de voet kunnen volgen.
Op die bewuste herfstdag in oktober begonnen we dus aan een hele lange treinreis. Maarten met de bedoeling om heel Azië af te reizen, ik met de bedoeling om na 2 maanden terug mijn toga van de haak te halen. We hadden bijgevolg 1 deadline, we moesten tegen 28 november Ho Chi Minh (Saigon) in Vietnam bereiken zodat ik van daaruit terug richting België kon vliegen.
De eerste trein bracht ons naar Berlijn en na een tweedaags bezoek ginds, zetten we onze treinreis verder naar Moskou. 33 uur treinen later, kwamen we aan in de kollosale stad Moskou, die nog steeds haar typisch communistische trekken te kennen geeft in het Kremlim, het rode plein, de 7 stalinistische gebouwen, … Er blijft echter nog weinig over van haar anti-kapitalisme, aangezien Ferrari en Mc Donald’s reeds op een boogscheut van het rode plein een plekje veroverd hebben. Fantastische stad!! Na drie dagen intensief wandelen, hadden we wel een goed beeld van Moskou. Lekker koud, maar met de herfstzon zeker niet minder mooi.
Na onze drie-daagse citytrip in Moskou, volgde een driedaagse treinrit naar Irkutsk in Siberie. Maar eerst de plaatselijke Moskovitse supermarkt plunderen voor oplosmaaltijden en vodka om die drie dagen door te komen. De Pekingexpress tot in Irkutsk was super: beetje relaxen, beetje kletsen en partyen met de andere toeristen en stugge Russen, plaatselijk eten kopen van de baboesjka`s tijdens de stops, beetje (VEEL) vodka drinken :-), enz. Na twee dagen begon ook de sneeuw er door te komen en reden we door het besneeuwde Siberië…
Na 75 uur treinen hadden we zo veel tijdszones doorkruist dat we volledig gedesorienteerd aankwamen in Irkutsk, mits 7 uur tijdverschil met België. De trein rijdt op Moskou tijd ( 2 u later als in belgie), maar uiteindelijk verandert het uur wel steeds. Om de zo veel tijd verloren we dus wel eens een uurtje. Slapen was ook niet steeds een pretje, want ondanks de vriestemperaturen buiten, hadden onze treincoupé’s meer iets weg van stoomcabines. En wij sliepen op de bovenste bedden (lees de warmste bedden).
Na een ritje vanuit Irkutsk met een krakemiekig busje (Marschutka) over ijsbaantjes, kwamen we aan in de volgende bestemmimg, Listvyenka. Blijkbaar mag je op die baantjes maar 40 rijden, maar als het ijzelt blijkbaar 100… al die andere bontmutsen (jep, it`s true) bleken dat niet erg te vinden, dus bleven we als sardientjes in een blik lekker rustig. Na een rondje bobslee bereikten we dan toch het dorpje Listvyenka, bij Lake Baikal in Siberie. Onze slaapplaats was hier niet meer (of niet minder) dan een houten hutje met een stoofke. Dat werkte wel nog niet goed, en het was buiten – 11 graden…
Besneeuwde bergen, idyllische houten Sibersiche huisjes, visjes eten, wandelingen door de sneeuw, enz. Een van de dagen sluiten we af met een echte Siberische banja, een sauna waarbij je elkaar moet slaan met berkentakken en moet besprenkelen met ijskoud water. In de sneeuw rollen daarna hoort er blijklbaar ook bij… Maar Maarten heeft een beter idee… die springt gewoon meteen in Lake Baikal ;-). Ik offer me op om langs de kant te wachten met handdoeken en hartverwarmende vodka.
Na deze prachtige dagen aan Lake Baikal, srongen we weer eens op een trein, ditmaal naar Ulaanbaatar in Mongolië. Na weer anderhalve dag in een gezellige coupé, konden we ook Mongolië verkennen. Een dag hebben we intensief in Ulaanbaatar rondgewandeld en twee dagen zijn we de mongoolse steppe en bergen ingetrokken. De eerste dag van deze tocht, maakten we een wandeling door Terelj National Park waar we een klooster hoog in de bergen, Turtle Rock, Camel Rock en een grot bezochten. We hebben zelfs met een kameel geraced en een arend op onze hand gehad, kwestie van toch een beetje de toerist uit te hangen. `s Avonds bleven we dan bij een nomadenfamilie eten en slapen in een ger (ronde nomadentent). Lekker eten, naar het toilet gaan tussen de koeien, heldere sterrenhemels en kouououde nacht. Fantstische ervaring!!
Dag 2 als nomaad, gingen we na ons mongools ontbijt met paarden rijden in de steppe op weg naar een ander klooster. In het begin wou mijn paard mij liever kwijt, maar al snel ging het vrij vlot. Heel ”leuk” was vooral dat mijn paard voornamelijk reageerde als de mannen die meewaren ( Maarten en twee Ieren) `Chu` riepen, waarna mijn paard begon te rennen als een gek. De Mongoolse paardenmenner vond dit natuurlijk heel amusant. Tussen de bomen, door de sneeuw, bergen op, bergen af, we zijn nu volleerde ruiters :-).
Ni hao!! Na onze laatste treinrit van onze Pekingexpress-trip kwamen we aan in Beijing en ruilden we de sneeuw in voor heerlijke smog en warmer weer. We hadden het hier wel naar onze zin en vulden onze dagen met door de kleine straatjes (de hutongs) te fietsen, elke steen in de verboden stad om te draaien, de Chinese muur te beklimmen, elk eetkraampje te plunderen, peking eend te smullen, en nog zoveel meer.
Na bijna een week in de hoofdstad van China, namen we ook eens een dag een kijkje in een klein authentiek stadje: Pingyao. Dit is nog bewaard zoals het ”vroeger” in China was, met grijze bakstenen huisjes en rode lampionnekes. Na Pingyao was Xi-an aan de beurt, waar de befaamde Terracotta Warriors gestationeerd zijn.
Wanneer we ons voldoende hadden ingebeeld hoeveel werk in al deze aarden soldaatjes gekropen is en hoe impressionant dit leger zou geweest zijn, vertrokken we richting Shanghai. Een stad vol lichtjes en grote kolosale gebouwen. De stad is echter ook in volle voorbereiding voor de Expo van 2010 waar ze echt trots op zijn. Vele plekken zijn hierdoor wel gesloten omdat er gebouwd moet worden om alles af te krijgen voor 1 mei 2010, wanneer de Expo opengaat. Deze stad had wel veel minder karakter dan Beijing vonden wij en we bleven dan ook maar 2 dagen. Na enkele dagen fonkelende skyline, reden we weer andere bestemmingen tegemoet.
Onze eerste stop na Shanghai was Suzhou, een stad aan het grote kanaal van China met nog kleine pittoreske straatjes langs kleine kanaaltjes. Daar genoten we weer volop van het Chinese leven op de fiets en van de vele eetkraampjes op straat. Dit stadje staat ook bekend voor haar prachtige tuinen, waar we tenvolle van genoten hebben en tot rust kwamen.
Na Suzhou trokken we naar Hangzou, aan het beroemde West Lake. Een mooie omgeving waar we even 2 dagen konden relaxen. Een dag rondwandelen rond het meer en een dag fietsen in de omliggende natuur. Ik moest wel een “kleine berg” op tijdens de tocht zei Maarten. Man man, ik heb volgens mij getraind om mee te fietsen met de ronde van Vlaanderen. Het was een leuke tocht langs mooie natuur en kleine dorpjes.
Na Hangzou was Tangkou aan de beurt, om de heilige berg Huang Shan te beklimmen. We konden kiezen om 7,5 km trappen omhoog te klimmen of 15 km. Spijtig genoeg vonden we de ingang voor de 15 km niet.. zeer spijtig… Best dat we dus de “korte” route kozen, want na nog geen half uur onderweg om van het mooie zicht te kunnen genieten bovenaan de berg, begon het te gieten, gieten, gieten dat het geen naam heeft. Ik was voorzien van een flashy k-way die nog lekker naar zolder rook en duidelijk uitstraalt dat die nog uit de jaren ’80 stamt… Gevolg, een plakkerig plastieken geval dat ik niet eens kon toedoen … Zeik zeik zeiknat kwamen we dan eindelijk toch aan de top van de berg. Natuurlijk niets van het zicht gezien, want er was mist, regen, wind, donder en bliksem…. We zijn wel een bende apen gepasseerd, maar die waren slimmer en bleven gewoon zitten… Tegen zonsondergang klaarde het toch op, en na terug een klim van enkele kilometers, konden we eindelijk toch genieten van het fantastische zicht van deze heilige berg in de mist. Weer eens mijn val-berg-angst overwonnen!!
Na Huangshan vertrokken we naar Likeng, een klein ruraal dorpje van enkele straatjes, met kleine waterloopjes door en wederom prachtige natuur. Na zonsondergang valt het leven hier letterlijk stil en hoor je enkel het water stromen en luide chinezen achter hun geveltjes gezelschapspelletjes (vooral Mahjong) spelen voor geld.
Dit dorpje moesten we ook weer achter ons laten, om een adembenemend mooie plek te bezoeken in het zuiden van China, Guilin. Een dag verkenden we daar de Dragonback bone rijstterrassen, maar we hebben werkelijk niets gezien, want de berg was helemaal gehuld in mist. Zelfs na weer een klim, geen resultaat. De mooiere dag hebben we een boottocht gemaakt met een bamboobootje op de Li-river, waar we allerhande vormen zouden moeten gezien hebben in de rotsen. Voor ons bleef het karstgebergte…, maar wel spectaculair mooi. De derde dag maakten we een fietstocht door het landschap. `s Avonds dachten we een shortcut te nemen met een bambooraft… Natte voeten, en veel te ver van ons hotel om nog voor het donker thuis te komen als resultaat… In het donker tussen rijstveldjes en over kleine bruggetjes, het is geen aanrader. Gelukkig kon ik beroep doen op Maarten zijn ingebouwd kompas, anders had ik nu wellicht genoodzaakt geweest om rijst te oogsten, tot iemand me terugvond….
Na al deze pracht en praal in China, moeten we echter weer verder, want op 28 november moest ik in Saigon staan om het vliegtuig te nemen. Vietnam dus. Dit is meteen een heel ander land. Alles in koloniale stijl gebouwd en “9 million motorcycles in Hanoi”… Voor iemand die het concept ‘kijken voor het oversteken’ niet snapt, heb ik het er toch heelhuids vanaf gebracht. (lees: na meermaalse reddingsacties en hartinfarcten van Maarten).
Druk druk druk in Hanoi. Algauw gingen we echter de rust tegemoet op een cruise in Halong bay. Beetje zonnen op het dek, kajakken tussen de prachtige karst-eilandjes en lekker eten. Nadien stonden Hue en Hoi An op het programma, Tailor made clothes here I come 😉 (en spijtig genoeg voor mijn low budget ook tailor made shoes). Oja, en ook ruines en water en bootjes enzo :-).
Aangezien we echter nog steeds echt zonnig weer hadden, besloten we naar het zuiden te gaan en aan het strand te relaxen tot ik de vlucht op moest. De laatste dagen voor ik onherroepelijk naar huis moet, spendeerden we in Mui Ne in een Resort ;-). Na een beetje onderhandelen kregen we voor geen geld een veel te chique villa met privé-zwembad, een luxe ontbijtbuffet, een fles champagne, gratis fruit, gratis afternoon tea en nog wat spa-treatments ;-).
Maar toch was ik na al die verwennerij precies nog niet klaar om opnieuw te gaan werken… Ik moest echter onherroepelijk naar Ho Chi Minh voor een lange vlucht van 24 uur. Het eerste vliegtuig na twee maand kon me misschien op andere gedachten brengen…
Voor ik de vlucht nam, sloegen Maarten en ik snel nog even kilo’s kerstcadeaus in op de markt. Dit was echter wel buiten de vliegmaatschappij gerekend… Na veel vijven en zessen kon ik mijn overbodige kilo’s toch meenemen en moesten we afscheid nemen voor een heel jaar… Of dat dachten we toen toch…
Chopsticks & trains 