Op drie weken van het einde van onze reis, wordt het tijd om onze blog nog eens van nieuwe avonturen te voorzien. Nu we onze laatste dagen in Egypte doorbrengen in het zonnetje met zicht op de Nijl, is het daar het ideale moment voor.

Gedurende onze maand in Ethiopië was het internet ongeveer zo snel als een ontbindende schildpad, dus die verhalen hebben even op zich moeten laten wachten. Maar beter laat dan nooit, vers van de pers…

Begin oktober 2010 zetten we niet enkel voet aan wal in een ander land, maar meteen stappen we ook een ander tijdperk binnen, en dit zowel letterlijk als figuurlijk…
Aangezien ze 13 maanden hebben, zijn ze in Ethiopië nog maar in februari 2003 AD beland. Hoewel… 2003 BC zou ook nog geloofwaardig zijn, gezien de omstandigheden waarin de overgrote meerderheid van de Ethiopiërs leven. (Bokrijk is er niets tegen…)

De meeste mensen leven in hutjes gemaakt van stro en modder of in tenten gemaakt van takken en doeken. Het land wordt nog steeds bewerkt door houten ploegen getrokkken door ossen, en van irrigatie hebben ze precies ook nog nooit iets gehoord… Er is meestal wel genoeg water, het wordt enkel niet gebracht naar de plekken waar het nodig is. Ze geraken dan ook niet verder dan subsistence farming, waardoor periodieke droogtes een constant dreigende tijdbom blijven. Dat is echter niet het enige potentieel dat ze niet benutten. Er is veel potentieel om hydraulisch elektriciteit op te wekken, maar toch is er steeds elektriciteit te kort.

Het land is dus niet zomaar 7 jaar achter in jaartelling, maar leeft nog in uiterst primitieve omstandigheden. Het is echter, althans relatief gezien, ooit anders geweest. De slogan “13 months of sunshine“, om toeristen naar hier te lokken, lijkt enkel van toepassing op hun rijke verleden en niet op hun arme heden en hun misschien wel armere toekomst…

Tijdens het Ethiopische keizerrijk waren hier immers keizers die grootse paleizen en kastelen lieten optrekkken uit steen (jawel, ooit werd hier wel in steen gebouwd) en kerken lieten uithouwen uit rotsen. De muren van die kerken werden versierd door kleurrijke muurschilderingen die de verhalen van de Christelijk Ethiopische bijbel uitbeelden. De keizers op hun beurt werden gesierd met prachtige geborduurde gewaden en sierlijke scepters, terwijl op hun hoofden zilveren en gouden kronen pronkten.

Zomerhuizen gebouwd boven verkoelende zwembaden, paleizen met wijdse feestzalen, keizers en koningen met kronen, … het lijkt bijna een sprookje moest je het niet allemaal met eigen ogen kunnen zien. Ooit moet de Koningin van Sheba zelfs tussen al deze pracht en praal geflaneerd hebben… Of is dat echt een sprookje??

Er is immers een verschil tussen de Ethiopische geschiedenis uit de boeken en de Ethiopische geschiedenis zoals ze door de Ethiopiërs zelf met veel trots verteld wordt. Vele verhalen die wij als verzinsels of bijgeloof zouden bestempelen, worden hier nog met hart en ziel geloofd en dat is de geschiedenis die echt onder de mensen leeft.

Ze zijn natuurlijk met recht en reden trots op hun verleden. Enkele van hun artefacten stonden ooit zelfs te blinken in Rome en werden bewonderd door menig toerist zonder dat één van hen zich wellicht bewust was van de afkomst. De reden dat een deeltje van hun trots terechtkwam in Italië, is dat de Italianen er in de aanloop van WO II in geslaagd zijn het land te bezetten. Hoewel slechts een escapade van korte duur, was 5 jaar wel net lang genoeg om pasta en machiatto achter te laten en enkele kunstschatten te verschepen.

Buiten de 5 jaren Italiaanse bezetting, is Ethiopië eigenlijk het enige Afrikaanse land dat vrij is gebleven van kolonisatie. Apetrots zijn ze hierop, maar nu is nog maar de vraag of dit ze niet geïsoleerd heeft gelaten. Het antwoord moet ik echter schuldig blijven, want glazen bollen zijn nog steeds niet in de aanbieding, ook hier niet. Maar dat ze precies van een geheel andere wereld zijn, dat is wel een feit. Het is een land als geen ander.

Niet enkel het gebruik van een andere jaartelling en een ander uur (zonsopgang 6u = 0u, zonsondergang 18u = 12u), maar ook een volledig ander schrift en taal (Amaric) dragen ongetwijfeld een steentje bij tot het creeëren van een geheel andere cultuur. Bovendien belijdt de meerderheid een geheel eigen godsdienst, de meesten zijn aanhangers van de Ethiopische orthodoxe Kerk. Al naargelang de stam/regio hebben ze verschillende haarstijlen, verschillende tattoo’s en verschillende bouwstijlen, wat hen een mooie eigenheid geeft. Deze diep gelovige mensen, die zich hullen in witte katoenen doeken (shamma’s), hebben bovendien nog eens volledig andere eetgewoontes. Bijna elke maaltijd bestaat uit Injera, een soort immens grote pannenkoek, gemaakt van Tef, een voor ons onbekend graan. Dit wordt geserveerd met allerhande sauzen, naar gelang de dag met of zonder vlees, en wordt gegeten met de handen (rechts welteverstaan, want links is voor minder orthodoxe gewoontes…).

Dit en hopelijk nog veel meer, kunnen jullie zien op onze vele foto’s. Onze eerste aanraking met Ethiopië was in Addis Abeba, de hoofdstad van Ethiopië en de diplomatische hoofdstad van Afrika. Hier proefden wij meteen al onze eerste Injera en overheerlijke Ethiopische koffie. Ook de diepe gelovigheid van de Ethiopisch orthodoxe bevolking konden we hier meteen aan de levende lijve ondervinden.

Met de foto’s willen we jullie ook meenemen naar de andere steden die we bezochten. In Bahir Dar liepen we rondjes in de beschilderde Ethiopisch orthodoxe kloosters op Lake Tana en namen we een douche onder de Blue Nile Falls. We droomden in paleizen en zomerhuizen in Gonder. In Aksum verrokken we onze nek bij het opkijken tegen metershoge stelae en speelden we speleoloog in de verschillende tombes. We lieten ons bespringen door geniepige vlooien in de uitgehouwen en adembenemende rotskerken van Lalibela. En als laatste stop lieten we ons charmeren door de ongelooflijk vriendelijke en gastvrije Moslimbevolking in de kleine en kleurrijke straatjes van Harar…

Op mij laten Harar en Lalibela de grootste indruk na. Spijtig genoeg hield ik aan Lalibela niet enkel een mooie indruk, maar ook ontelbare vlooienbeten over… In Lalibela heeft Koning Lalibela een eeuwigheid geleden een 11-tal kerken laten uithouwen in de rotsen. Deze kerken werden van boven naar onder uitgehouwen, en het is heel impressionant dat ze dit toen konden… Via kleine tunneltjes, donkere gangetjes, weggetjes en trapjes kan je door de rotsen heen naar de verschillende kerkjes en kappelletjes. We maken hier enkele ochtenddiensten mee, en ook de dag van de heilige Mercurios. Tijdens de vroege uurtjes komt iedereen uit de buurt hier bidden voor ze aan de dagorde beginnen, allen in hun witte shamma gehuld en met een bijbel uit geitenvel onder de arm. Tijdens de heilige dag van Mercurios is er een hele dag een ceremonie in de kerk van Mercurios, waar de priesters een hele dag chanten, op hun drums slaan, op hun stokken leunen, mensen wijden, enz…

Harar, een moslimstad in het Oosten van het land, laat ook een diepe indruk op mij na. Ietsje verder kan je ook de Somalische Ethiopiërs vinden, die we ook een bezoekje brengen. Harar en de stadjes in de buurt steken er met kop en schouders bovenuit, aangezien de mensen hier ongelooflijk vriendelijk zijn. Ook letterlijk steken ze er met kop en schouders bovenuit, want hoe dichter bij Somalië, hoe groter de mensen :-). Met veel plezier dwalen we hier door de kleine kleurrijke straatjes en ettelijke marktjes, beantwoorden de nieuwsgierige kinderen hun vragen, ontwijken de vele pakezeltjes & uitgetelde chatverslaafden, en genieten van de geur van verse groenten en fruit die op straat worden verkocht.

Harar is ook meteen de plaats van onze stoerste verhalen. Maarten voedert er met de blote hand wilde hyena’s met grote stukken rauw vlees… Van dicht zien ze er heel lief en aaibaar uit, maar van heel dicht hebben ze toch serieus scherpe tandjes en krachtige kaken. Maar niet enkel Maarten is er stoer. We worden hier tijdens een volledige elektriciteitspanne in een drukke, maar dan dus pikdonkere straat bijna beroofd door 2 snodaards. De ene snodaard kan Maarten van zich afslaan, de andere snodaard gaat lopen maar dat is buiten mij gerekend. Ik kan hem nog net vangen, waarop de locals hem van mij overnemen en hem tegen de grond smakken… Toen wist ik echter nog niet dat zijn dievenpoging vruchteloos was geweest. Eind goed, al goed dus, om ons te beroven moeten ze dus nog vroeger opstaan.

Wij bezochten enkel het Noorden en het Oosten van het land. Het Zuiden waar mensen nog eens op een geheel andere en (voor zover mogelijk) zelfs nóg primitievere wijze leven, is voor een andere keer…

Dit hele diverse land met de minste tv’s en gsm’s en belachelijk weinig auto’s, leeft echt in haar eigen wereld. De vraag is maar of ze de ambitie hebben om vooruit te gaan en de andere landen bij te benen. Van mij moeten ze hun eigen aparte cultuur helemaal niet verwaarlozen, en hoeven ze heus niet te verwesteren. Het enige probleem is echter dat de grens tussen stagnatie en achteruitgang soms dun is… In een land waar soms hongersnood dreigt hoewel er potentieel genoeg is, zou een beetje vooruitgang in landbouwtechnieken al een grote stap vooruit zijn.

Dit zijn slechts enkele vragen en bedenkingen die bij ons opkomen wanneer we op de zo goed als lege wegen hobbelen in de bussen uit de jaren stillekes, terwijl we de vlooien en de soms toch oneerlijke mensen uit onze buurt proberen houden. Gelukkig kunnen we ondanks het soms misselijkmakende schudden toch steeds genieten van ongelóóflijk spectaculaire landschappen. Zo zou je zelfs bijna vergeten dat je ongeveer de helft van de tijd in Ethiopië op de bus zit.

Een geweldig interessant land, met voor ons ongekende en unieke culturen, een betoverende geschiedenis en al even betoverende landschappen. Een land als geen ander, maar je moet er verdomd goed voor uitgeslapen zijn om eraan te beginnen… Of de vermoeidheid en de vlooienbeten het waard waren, zal ik wel beslissen eens ze alle 150 genezen zijn…

Even ter informatie voor de nieuwe foto’s bekeken worden: enkele van de foto’s kunnen wazig zijn, aangezien onze camera beslist heeft om het te begeven. We hebben echter nog een reservecamera om de rest van de reis ook op film vast te leggen.

Klik hier om Ethiopië te bezichtigen zonder te krabben…